Ik was waarschijnlijk 6 of 7 jaar oud toen ik voor mezelf vaststelde dat ik “later” componist wilde worden: Mozart, Beethoven en Schubert waren in mijn ouderlijk huis frequente, hooggeëerde en bijna lijfelijk aanwezige gasten, en als Bach’s Matthäuspassion uit de radio klonk moest iedereen in huis stil zijn. Muziek bedenken, opschrijven, laten uitvoeren en dan ook nog lof daarvoor ontvangen was een concreet, wenkend perspectief voor mij: dat daarvoor eerst lang en intensief gewerkt moet worden, werd mij pas later duidelijk, vooral toen degenen die mijn opleiding moesten financieren lieten merken dat muziek, – en speciaal het componeren – , weliswaar heel mooie zaken waren, maar dat ik die maar voor mijn vrije tijd moest bewaren.
Scheikunde werd zodoende een tweede, maar achteraf gezien wel verstandige keuze in de onzekere tijd na WOII. Ik heb er beslist geen spijt van gehad: ik heb interessant onderzoek kunnen doen, interessante plaatsen kunnen bezoeken en interessante mensen leren kennen. Een aantal zaken, zoals professioneel-ambachtelijk handelen, kritisch op jezelf zijn, opdrachtgevers “waar voor hun geld geven”, een goed collega proberen te zijn, weten waar je het over hebt, e.d. zijn zowel voor een wetenschapper als voor een kunstenaar wezenlijk voor een verantwoordelijke beroepsuitoefening, en dat een laboratorium er anders uitziet dan een concertzaal is daarbij vergeleken secundair.
Wie de componistenopleiding aan een Conservatorium volgt kan in de loop van 5-6 jaar geconcentreerd werken aan het verwerven van basiskennis en elementaire vaardigheden, en dan zijn eigen weg proberen te vinden. Diezelfde kennis en vaardigheden kan men zich ook in parttime eigen maken: er zijn uitstekende cursussen en leraren te vinden, literatuur is in ruime mate beschikbaar, oren open houden kan iedereen en “kilometers maken” kan thuis ook, zolang vlakgom en prullenmand binnen handbereik blijven. Het duurt allemaal alleen wat langer, in mijn geval 50 jaar, voordat men zich als componist durft te profileren. Toen mij dit in mijn 70e levensjaar overkwam, heb ik dat als een “thuiskomst” ervaren en alles wat daarvóór voorgevallen was als “Les Préludes” leren zien.
De foto’s op deze pagina illustreren deze lange aanloopfase: van kleuter (linksboven), via “jonge doctor” naar onderzoeker, consultant, gedecoreerd wetenschapper en (rechtsonder) collega chemicus-componist Borodin. Het hoofdstuk chemie is hiermee afgesloten: op de volgende pagina’s zal uitsluitend over muziek gesproken worden.
er zijn geen afbeeldingen gevonden